Zofia Stryjeńska z domu Lubańska – ur.1891 w Krakowie, zm. 1976 w Genewie, Szwajcaria
Polska malarka, grafik, ilustratorka, scenograf, reprezentantka art déco; żona Karola Stryjeńskiego. Była najbardziej znaną polską artystką plastykiem dwudziestolecia międzywojennego, wespół z Tamarą Łempicką. Nazywana „księżniczką sztuki polskiej”, należała do ugrupowania artystycznego Rytm.
Z technik malarskich uprawiała głównie temperę, zajmowała ją też litografia, rysunek i plakat, projektowała zabawki, tkaniny dekoracyjne, była autorką ilustracji książkowych.
Do jej najbardziej znanych prac należą: Pastorałka, cykl Bożków słowiańskich i Pascha, ilustracje do Monachomachii Krasickiego, Pory roku, Kolędy, Cztery sakramenty oraz Tańce polskie.
Wykonała dekorację polskiego pawilonu na Wystawie Światowej w Paryżu w 1925, która składała się z cyklu Dwunastu miesięcy (6 malowideł, po 2 miesiące na płótno), ukazującego prace wiejskie charakterystyczne dla poszczególnych miesięcy. Dzieło to przyniosło artystce sławę europejską i 5 nagród Wystawy światowej[7].
Serię obrazów przedstawiającą polskie tańce ludowe artystka namalowała w 1927.
Tekst źródłowy WIKIPEDIA, wolna encyklopedia
